Jest źle.

Jest źle. Nie było wcześniej mi tak. Takiej sytuacji w życiu chyba nigdy nie miałem. Otworzyłem wino. O 22:41 a jutro na 8 do pracy. Na pewno będę miał kaca, po czerwonym winie zawsze mam. Nie zależy mi. To problem jutrzejszego Rafała. Ten dzisiejszy jest już za bardzo wczorajszy by się tym martwić.

Soundtrack:

Tak, jest to piosenka z HP 7. 

Nie wiem czemu ta piosenka jest ze mną od wielu lat.
Szczególnie gdy jest źle.

Wypowiedzenie czeka w biurku na odpowiedni moment. Nie w tym biurku. Tym w pracy. Czekam aż porwie mnie chwila i zrobię to o czym myślę już od jakiegoś czasu. Pragnę awansu na inne stanowisko, docenienia, większych zarobków które są adekwatne do mojej pracy a nie stałej pensji, mimo że zapie*rzam za trzech. A patrząc na to co się dzieje, prędzej to stanowisko uzyskam w innej firmie.

Jednocześnie boję się to zrobić. Oznacza to wykolejenie sobie życia znów, obkręceniem go o 180 stopni. Średnio mam na to ochotę. Może własnie wtedy zacznę normalnie żyć, a nie wegetować? Może własnie to jest to co potrzebuje. Wywrócić tą karykaturę życia na drugą stronę. 

Siłownia nic nie daje. Endorfiny które powinny własnie mi napie*dalać po krwiobiegu chyba nie działają coś ostatnio. Ciężko z motywacją ostatnio. Przynajmniej pocieszam się, że aktor ze mnie pierwsza klasa. Introwertykiem chyba się stałem, bo kłamię, że wszystko jest w porządku, nawet osobom, którym nie powinienem kłamać. 

Wiem doskonale co muszę zrobić. Ale jest mi wygodnie dosyć. I w tym problem. Ciężko mi wyjść ze strefy komfortu. Nie wiem jak znaleść motywację do budowania tego wszystkiego na nowo.